Jive to taniec towarzyski, powstały w Ameryce po 1910.

Do Europy dotarł z amerykańskimi żołnierzami, początkowo pod nazwą jitterbug (ang. jitter - mieć tremę, podskakiwać nerwowo; bug owad, pluskwa), w 1940, jego odmianą jest boogie-woogie. Jest bardzo podobny do rock and rolla. Jive jest tańcem bardzo szybkim i dynamicznym. Kroki wykonuje się dynamicznie wbijając ciężar ciała w parkiet, tak jakby chciało się szybko porozgniatać te uciekające pluskwy. Typowe tempo to 42-44 takty/min, w kroku podstawowym występuje synkopowany rytm (raz-dwa, raz-es-dwa, raz-es-dwa), czyli 5 lub 6 kroków w takcie. W bardziej zaawansowanych figurach możliwe są rozmaite interpretacje rytmiczne. Charakterystyczną cechą jive'a są: szybkie kopnięcia oraz elastyczne akcje jazzowe z typowym przeciąganiem pod koniec frazy rytmicznej, by uzyskać większe przyśpieszenie i większą dynamikę na początku następnej frazy. Tańcząc jive'a należy mieć ciężar ciała z przodu. Na turniejach tańczony jako ostatni taniec latynoamerykański, gdyż jest to taniec najbardziej męczący.

 

Takt: 4/4 Tempo: 32-48 taktów na minutę

Zarys historii Z początkiem lat czterdziestych XX wieku młodzież brytyjska zaczęła tańczyć jitterbuga, który stał się swoistym punktem wyjścia dla rock and rolla i jive'a. Najpierw dużą popularność zdobył rock'n'roll, a dopiero następnie nauczyciele tańca ustalili zasady dla kolejnego tańca jive'a, w którym nie stosuje się np. akrobatycznych ewolucji tańczonych w rock and rollu.

Styl i charakter tańca Jive tańczony jest na trzy sposoby: w tempie wolnym (triple beat), w tempie średnim (double beat) oraz w szybkim (single beat). Wybór jednego z nich podyktowany jest zarówno tempem konkretnego utworu tanecznego jak również stopniem zaawansowania tancerzy.

Postawa taneczna Postawa wyprostowana, tancerze w lekkiej odległości od siebie.

Technika Kroki jive'a stawiane są na podeszwie lub płasko podczas gdy ciężar ciała powinien być na przedniej części stopy, a mięśnie lekko rozluźnione.